Terwijl ik dit schrijf zit ik nog half te janken. Tranen van geluk, intens geluk. Ja oké, die 'zwemmersverkoudheid' helpt ook niet mee en m'n bovenbenen zijn vermoord bij aquaspinning gisteravond. Maar dat staat in het niets met hoe ik mij voel!
Ongeveer een half jaar terug kreeg ik een ervaring die ik nooit meer wil meemaken. Het was een overmoedige stap om een eind te maken aan mijn zwemangst. Overmoedig, want het eindigde in een fiasco wat diepe indruk op mij heeft achtergelaten. Bij zinnen komen in een stoel langs de kant met je leraar en de manager bij je, is niet echt wat je goed noemt. Al helemaal niet als je je niet helemaal lekker voelt en je je niet kan herinneren wat er gebeurd is. Tussen het moment dat ik van het startblok dook en dat ik in die stoel zat, zit een gat in m'n geheugen, opgevuld met wat mij later is verteld.
Die scène speelde gisteravond weer door m'n hoofd toen ik me weer op het startblok had gezeteld. Ik voelde me gemixt. Bezorgd om hoe het deze keer zou aflopen. De hoge en beukende hartslag. De spanning in m'n hele lijf. Ik kon er niets aan doen, ik moest eerst weer door die scène heen. Ik wilde absoluut niet verder dan totdat die spa Bing een gezonde vorm had aangenomen.
Dus ik stond daar maar wat te staan op het startblok. Ik liet alle herinneringen maar over me heen komen. Die heftige reactie een half jaar terug. De vele oefeningen die ik stiekem tussendoor deed om m'n hoogtevrees in te perken. De ervaring van vorige week - toen ik met een vervangende leraar de succesvolle stap zette om gewoon van het startblok te springen, met de voeten eerst. En in de tussentijd gewoon staren naar de overkant van het bad, de vlaggetjes bestuderend, wat woorden wisselend met m'n leraar. Het leek wel een eeuwigheid te duren voordat de spanning genoeg was afgenomen en m'n hartslag een comfortabeler ritme had aangenomen. Het voelde goed, het was tijd. Er was niets te vrezen. Ik was sterk - en bovenal: ik was niet alleen. M'n leraar - en strijdmaatje - was erbij en daar was ik blij om. Ik wilde met haar een mooie herinnering maken, dat hadden we allebei wel verdiend.
En een mooie herinnering werd het! Want ik dook en het ging goed. Heel goed, want bij bovenkomst zat ik te mopperen over m'n techniek. Dus hop, nog een keer! Oei, en stuk dieper nu. Oh ja, de bodem daar is spiegelglad. Maar die rode blokjes zie ik nu wel beter. Is daar de laatste alweer? Oh, toch maar even naar boven voor wat lucht. Wat was het toch heerlijk! De drempel is weg. De lucht is volledig geklaard: kraakhelder met een stralende zon. Die nare herinnering... Die is vervangen.
Het echte besef kwam - natuurlijk - 's avonds in bed. Het hoofdstuk angst is nu definitief afgesloten. Het hakte in als een bom. Die nacht verliep dan ook nagenoeg slapeloos. Snotterend en jankend kropen de uurtjes voorbij, vergezeld met een lach van oor tot oor. Een diepe en lang gekoesterde wens was ik vervulling gegaan. Een wens die ik lang op de achtergrond had gezet omdat ik het toen allemaal wel best vond. Maat die wens kwam weer hoog op de agenda toen ik het plezier in zwemmen (her)ontdekte. Van dit plezier zelf genoot ik al en dat werd alleen maar meer naarmate een passie voor het zwemmen begon te ontwikkelen. Vanaf nu kan het echt niet meer stuk, mentaal is het feestje compleet. Op naar nog vele gelukkige en leerzame kilometers!
